Euripides Orestes National Theatre of Northern Greece, July 2018 Director Yannis Anastasakis Choreographer Alexis Tsiamoglou Lighting Lefteris Pavlopoulos

This touring production was also presented at the 2018 Epidaurus Festival

Reviews (in Greek) 

Το σκηνικό του Γιάννη Θαβώρη εμπνευσμένο και λειτουργικό εξυπηρετεί απόλυτα τη σκηνοθετική γραμμή. Ένας πάλαι πότε ένδοξος και νυν διαλυμένος οίκος ξεπροβάλλει, ένα γιαπί κατεστραμμένων και αφανισμένων ανθρώπων που βαυκαλίζονται με την ιδέα πως είναι ακόμη ζωντανοί, ενώ μια περίκλειστη αυλή-φυλακή τους περιβάλλει με την κορδέλα σήμανσης να οριοθετεί και να επισημαίνει την αναπόδραστη αλήθεια πως: το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. (stella's view)

Ο Γιάννης Θαβώρης με μια μοντέρνα ματιά στα κοστούμια κι ένα ευφυώς «περιχαρακωμένο» σκηνικό υπογράφει μια «συνθήκη» που δεν σε αφήνει καθόλου αδιάφορο. (rejected.gr)

Πολύτιμος αρωγός του Αναστασάκη πέρα από τον Μπλάνα ,είναι ο άξιος Γιάννης Θαβώρης που έστησε ένα λειτουργικό σκηνικό, στο οποίο “σκαρφάλωσαν”στο τέλος οι βασικοί ήρωες με μπιτόνια με πετρέλαιο και μολότωφ, ενώ έβγαιναν καπνοί από παντού. (enikos.gr)

...ένα σκηνικό επαμφοτερίζον, διαχρονικό... (Τα Νέα)

Το σκηνικό της παράστασης, στο σχήμα σήμανσης ενός απαγορευτικού κύκλου εντός του οποίου επιτελούνται έργα, οριοθέτησε εύστοχα τον χώρο της δράσης στην πρόσοψη ενός δημόσιου κτιρίου, τοποθετώντας τον αρχαίο μύθο στη σύγχρονη εκδοχή, στον πυρήνα της πόλης. Σ’ αυτόν τον σκηνικό χώρο μιας επικείμενης μεταμόρφωσης-μετάπλασης και με ελάχιστα αντικείμενα, ξετυλίχτηκε η διδαχή της παράστασης. Τα κοστούμια σε κλασσικές χρωματικές αντιθέσεις υπογράμμισαν σύγχρονα, το αξίωμα, την τάξη και την ιδιαιτερότητα των προσώπων, στη διαδοχή των γενεών και των γεγονότων της ζωής (πένθος- ασθένεια-διαχωρισμός). Τα κοστούμια των γυναικών του χορού, στους χρωματικούς τους συνδυα- σμούς και στην εικόνα των ανάλαφρων πτυχώσεων, έδωσαν κίνηση στο σχήμα του σώματος της ομάδας όπως πλαισίωσε ως σύνολο την ηρωίδα Ηλέκτρα. (cityculture.gr)

Στο χώρο κυριαρχεί το εντυπωσιακό, ευρηματικό, συμβολικό σκηνικό του καταξιωμένου Θεσσαλονικιού Γιάννη Θαβώρη. Ένα κλασσικό ανάκτορο που δεν είναι τελικά τόσο κλασσικό, εφόσον περιβάλλεται από σκαλωσιές και προστατευτικό πλέγμα, στοιχεία που υποδηλώνουν προφανώς μια κοινωνία, μια εποχή, ένα πλαίσιο, που χρειάζεται ανασυγκρότηση. Ο μεγάλος χώρος μπροστά από το ανάκτορο είναι περιορισμένος κυκλικά με πλαστική ταινία δηλωτικό της απομόνωσης των ηρώων, αλλά και του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει.

Τα κοστούμια του χορού όμορφα, σύγχρονα, λιτά, καθημερινά σε γήινα χρώματα. Ορέστης και Ηλέκτρα φορούν μαύρα στο πρώτο μέρος των τύψεων και του θρήνου και αλλάζουν σε λευκά στο δεύτερο μέρος όπου αναλαμβάνουν δράση. Ο Μενέλαος με στολή Ναυάρχου, ενώ η Ελένη με φαντεζί τουαλέτα και χρυσά σανδάλια. (stosanidi.blogspot.com)

Η κορδέλα σήμανσης γύρω από τη σκηνή και τα κολονάκια (η σκηνή είναι σχεδιασμένη από τον Θεσσαλονικιό Γιάννη Θαβώρη), καθώς και η μεγάλη, επιβλητική πόρτα που φαίνεται πίσω από τις σκαλωσιές του παλατιού (συμβολισμοί για ένα παλάτι και μια κοινωνία που βρίσκεται υπό ανακαίνιση), τραβούν την προσοχή των θεατών από την πρώτη στιγμή. Λίγο αργότερα, πέφτει το μάτι στο σιδερένιο κρεβάτι που υπάρχει τοποθετημένο στη σκηνή και στο άσπρο σεντόνι που τυλίγει ένα κορμί. (museekart.com)

Απ’ την άποψη της σκηνογραφίας, όλο το έργο παίζεται μπροστά σ’ ένα παλάτι, ένα νεοκλασικό σπίτι υπό ανακατασκευή, με επιβλητική πύλη, απαγορευτικές κορδέλες, σωριασμένα υλικά οικοδομών, εγκαταλελειμμένα εργαλεία και σκαλωσιές παντού και μπροστά ένα μαύρο χαλί υποδοχής. Απόλυτοι οι συμβολισμοί και εύγλωττοι οι συνειρμοί από τον Γιάννη Θαβώρη.

Ωραιότατα και τα κοστούμια του ιδίου με τις γαιώδεις φθινοπωρινές αποχρώσεις, τα λευκά και μαύρα των πρωταγωνιστών, τα ματαιόδοξα λιλά με τα χρυσά πέδιλα της Ελένης. (catisart.gr)

Η παράσταση του Γιάννη Αναστασάκη, στήθηκε σε ένα σκηνικό (Γιάννης Θαβώρης) σαν εργοτάξιο: το παλάτι των Ατρειδών με σκαλωσιές και πάνελ από ελενίτ και κίτρινες κορδέλες να το οριοθετούν, το οποίο αξιοποιήθηκε σκηνικά πολύ ωραία έως την τελευταία του λεπτομέρεια. Πολύ ωραία ιδέα με σαφή συμβολισμό: ο οίκος των Ατρειδών υπό κατάρρευση και μόνη ελπίδα αναστήλωσης (ίσως) τα δύο αδέρφια. (postmodern.gr)

Ένα σπίτι υπό αναστήλωση/ανακαίνιση, ένα σπίτι διαλυμένο, είχε στήσει στην ορχήστρα της Επιδαύρου ο ταλαντούχος και με μεγάλη διαδρομή σε θέατρα του εξωτερικού Γιάννης Θαβώρης. (artplay.gr)

Η σκηνοθετική οπτική δρα ρεαλιστικά και βοηθούμενη από τα λιτά/λειτουργικά σκηνικά του Γιάννη Θαβώρη οδηγεί το θεατή με έντονο τρόπο σε πολύ «ενδότερα» μονοπάτια. (culturenow.gr)

Με προϊδέασε θετικά το μαγικό φυσικό τοπίο κι η εικαστική προσφορά του Κ.Θ.Β.Ε δια μέσου του ευφυέστατου σκηνικού, που φιλοτέχνησε ο Γιάννης Θαβώρης. (kavalawebnews.gr)